Cảnh báo: hình ảnh theo sau là hình ảnh thực hoặc đồ họa của phá thai gây ra và có thể gây sốc cho sự nhạy cảm của bạn.
.: Phá thai bằng phương pháp mổ lấy thai.
Bé gái 24 tuần tuổi này bị rách ra khỏi bụng mẹ qua mổ lấy thai. Đó là quy trình tương tự được sử dụng để sinh mổ, chỉ trong trường hợp này, đứa trẻ còn lại để chết.
Em bé 19 tuần tuổi này đã bị ngộ độc và đốt cháy bởi dung dịch muối đậm đặc được đưa vào nước ối của người mẹ.
Em bé 8 tuần tuổi này đã bị giết bởi một máy hút bụi mạnh mẽ đã phá hủy hoàn toàn nó.

.: Phá thai do giãn và nạo.
.: Phá thai bằng cách sinh một phần (thủ tục trong đồ họa).
| Bạn là số khách truy cập: |
…se parece mucho a ella…
Soy hija única y mi madre falleció hace un año y cuatro meses. He soñado mucho con ella. Un día mi esposo y yo soñamos que ella había resucitado, después quedaba enferma y cuando se acostaba en la cama se encogía y se volvía un bebé. Dentro de muchos otros sueños ese fue el que más me llamó la atención, por el hecho que un mes después que ella falleció, yo me embaracé de un niño que por señales se parece mucho a ella. Entré en esta web para que ustedes me ayuden, pues ella me hace mucha falta, me gustaría saber si ella vive en otro plano y quizá esté cerca.
...Me siento desesperada...
Hoy en día mi hijo tendría 12 años, por miedo a mis padres perdí a mi más preciado hijo. Hoy lo escribo casi llorando porque no llego a embarazarme, ya tengo casi 35 años. Hoy en día sólo lo llevo dentro de mí, quizás para no hacer sufrir a mi querido esposo. Tenemos un trabajo muy saturado que nos mantiene muy ocupados, pero la gente te mata porque te preguntan por qué no hay hijos y evado esas preguntas. Me siento desesperada y lo escribo a ocultas. Hice de todo y nada y esto no se lo puedo contar a nadie como lo estoy contando.
Desde ese momento no soy feliz...
Hola amigas... Voy a compartir lo que me pasó: estuve enamorada de un hombre que no valía la pena, pero que para mí lo era todo... hasta que salí embarazada y sólo tenía 19 años y él me dijo que abortara... Y yo lo hice porque ambos estábamos estudiando y él me dijo que no le perjudique en sus estudios. Y lo hice y ese momento para mí era normal. Pero cuando fui al doctor ahí empezó mi calvario: aborté de 2 meses... Y al ver cómo estaba en pedacitos su cuerpecito, me puse a llorar... y en ese momento pensé que mi vida ya no tenía sentido... y desde ese momento no puedo ser feliz.
...tiene vida, igual que yo...
Los felicito por esta página, ya que estoy embarazada y soy menor de edad. De primero quería abortar por miedo a decepcionar a mis padres, pero es aún más horrible lo que acabo de ver. Yo quería tomar pastillas o algo así, pero lo que hay dentro también tiene vida, igual que yo, y sé que también sufriría. Como si yo le diera la vida y luego se la arrebatara cruelmente. Gracias por hacerme entender esta situación tan crítica, creo que merece vivir y que no tiene la culpa de nuestros errores. Gracias, mil gracias.
...me practiqué un aborto...
Mi nombre es Johana, tengo 18 años, me practiqué un aborto por desesperación cuando tenía 15 años. Mi tío me violó, a causa de esa violación quedé embarazada. Cuando mis padres se dieron cuenta me echaron de la casa, porque yo por miedo no fui capaz de decirles que me violaron. Me tocó trabajar muy duro para sobrevivir. Cuando tenía 2 meses de embarazo una amiga me recomendó tomar unas pastillas y al poco tiempo me tuvieron que internar en la clínica por el aborto. Mis padres jamás se enteraron de la violación y hoy día no me pueden perdonar el embarazo a esa edad y menos el aborto.
"Si se habla mal de ti y es verdad, corrígete, si es mentira, ríete".
...vivo feliz con la ilusión de tener a mi bebé...
Mi nombre es Noemí y soy de Perú, tengo 23 años y estoy embarazada de 4 meses. Les cuento que yo había planeado tener a mi hijo, tenía esa ilusión, fue por eso que conversé con mi pareja y decidimos tenerlo. Cuando se retrazó mi regla me hice la prueba con eso que venden en las farmacias y me salió negativo, lo volví a hacer 2 días después y me salió lo mismo. Justo en esos días estaban vacunando contra la rubeola y como yo pensaba que no estaba embarazada, me vacuné. Siguieron pasando los días y no me venía la regla.
...Me siento desesperada...
Hoy en día mi hijo tendría 12 años, por miedo a mis padres perdí a mi más preciado hijo. Hoy lo escribo casi llorando porque no llego a embarazarme, ya tengo casi 35 años. Hoy en día sólo lo llevo dentro de mí, quizás para no hacer sufrir a mi querido esposo. Tenemos un trabajo muy saturado que nos mantiene muy ocupados, pero la gente te mata porque te preguntan por qué no hay hijos y evado esas preguntas. Me siento desesperada y lo escribo a ocultas. Hice de todo y nada y esto no se lo puedo contar a nadie como lo estoy contando.
...me practiqué un aborto...
Mi nombre es Johana, tengo 18 años, me practiqué un aborto por desesperación cuando tenía 15 años. Mi tío me violó, a causa de esa violación quedé embarazada. Cuando mis padres se dieron cuenta me echaron de la casa, porque yo por miedo no fui capaz de decirles que me violaron. Me tocó trabajar muy duro para sobrevivir. Cuando tenía 2 meses de embarazo una amiga me recomendó tomar unas pastillas y al poco tiempo me tuvieron que internar en la clínica por el aborto. Mis padres jamás se enteraron de la violación y hoy día no me pueden perdonar el embarazo a esa edad y menos el aborto.
...no hay excusa que valga para matar una vida...
Qué horror! ¿cómo pueden haber médicos abortistas en el mundo? no entiendo cómo se les puede hacer tan fácil matar una vida, cómo nosotras las mujeres no pensamos, ¿acaso no les duele saber que están matando a su propio hijo? palabra de Dios que no entiendo a las mujeres que hacen esto, no tienen perdón de Dios, ¿por qué cuando tenemos hijos con amor los cuidamos tanto y cuando salen producto de una violación pensamos en morir o matar a nuestro hijo? les voy a contar una experiencia que me pasó y se llama así: dolor, felicidad, duelo y conformidad.
...no te arrepientas como lo hago ahora yo...
Primero los quiero felicitar pues es un buen espacio para que las y los jóvenes reflexionen sobre el tema. Yo tenía 23 años cuando quedé embarazada de una relación de 5 años, pensé que me apoyaría, pues nos íbamos a casar, pero al contrario, me pidió que abortara y el miedo que sentía en ese momento por no terminar mi carrera, me hizo aceptar. Así que acudimos a un médico amigo de él y lo hicimos. Al final de todo, no hubo boda, pues ya vivía con otra.























